Ik schrijf dit stukje op zaterdagmiddag 7 april en we hadden nu in Jakar moeten zijn. De woorden "moeten zijn" betekenen eigenlijk al genoeg. We zijn er dus niet. Waar zijn we dan? In Phobjikha, een heel klein plaatsje ergens tussen Punakha en Jakar. Waarom we daar zijn? Het zit als volgt:   In de planning stond om vandaag naar Jakar te rijden. Vanmorgen om kwart voor acht zijn we vertrokken vanuit ons hotel in Punakha. Een prima hotel trouwens. Een eigen balkon, een badkamer met ligbad en warm water. Dat laatste is hier namelijk nog wel eens afwezig.   Na een paar uur rijden werd de eerste blaas onrustig. Bij een restaurantje aan de kant van de weg zijn we even gestopt. De blazen werden geleegd, evenals de portemonnees, want de cola was op voorraad en de eigenaresse had heerlijke zelfgebakken koekjes in de aanbieding. Een zak waar je met gemak een heel weeshuis mee kon voeden voor slechts 20 ngultrun, ongeveer 30 cent.   De eigenaar van het restaurant had ook een minder plezierige mededeling voor ons. Het had hard geregend in de bergen en de weg vlak voor Trongsa was volledig weggeslagen en reparatie zou minimaal 4 tot 5 dagen gaan duren. Een ontzettende domper aangezien het de enige weg naar Trongsa en Jakar is.   Wat te doen? Improviseren. We zouden twee dagen in Jakar slapen maar aangezien dat niet door kon gaan moest er een andere slaapplaats gezocht worden. Onze lokale gids, Karma, is meteen gaan bellen met de organisatie voor andere overnachtingsplaatsen. Ondertussen moest Jacky, onze nederlandse reisbegeleider, een alternatief programma zien samen te stellen. In plaats van 2 dagen Jakar verblijven we vannacht (zaterdag op zondag) dus in Phobjikha en van zondag op maandag in Wangdi. Maandag reizen we dan meteen door naar Paro, waar we dan drie nachten blijven in plaats van twee.   We missen nu Jakar, maar verblijven wel in de mooiste vallei van Bhutan. In de maanden januari en februari verblijven hier honderden kraanvogels. Wellicht zien we een achtergebleven exemplaar. Oorspronkelijk zouden we vandaag (zaterdag) drie bergpassen passeren. De eerste, de Pele-pas, is de enige die voor de aardverschuiving ligt, dus ook de enige die we vandaag te zien kregen. Ook nog behoorlijk indrukwekkend met 3420 meter hoogte. Hijgend liepen we rond om foto's te maken. Als extraatje bezoeken we waarschijnlijk op dinsdag in Paro nog een bergpas van ruim 3600 meter. Terug van de Pele-pas naar de lunchplek hebben we ook nog een bezoek gebracht aan het Gangte Goemba-klooster. Een klooster wat voor een groot deel in Tibetaanse stijl is gebouwd. Alhoewel het misschien al wel het tiende klooster is wat we hebben gezien, blijft het indrukwekkend om te zien hoe men ooit dit soort gebouwen heeft kunnen bouwen.   De lunchplek had ook nog een andere verrassing voor ons in petto; boogschieten, de natinale sport van Bhutan. Een groep Bhutanezen was vlak bij het restaurantje aan hetboogschieten. Over een afstand van misschien wel 250 meter wisten de meesten hun pijlen behoorlijk dicht bij het doel te krijgen. Fascinerend om te zien. De foto's komen binnenkort wellicht ook op de blog te staan.   Vannacht slapen we in een zogenaamd Farmhouse, geen hotel, maar meer een appartementencomplex Bhutanese stijl. Ze hebben een warme douche beloofd, dus we zullen het vanavond zien. Nu gaan we even een drankje doen in de gezamenlijke eetzaal.   Tot een eventuele volgende keer. De internetverbindingen worden hier namelijk wel schaars.   Groetjes, Gert Ps. Ik heb nog weer een paar (toch wel leuke) foto's ge-upload.