Het is zondag 15 april en ik ben weer thuis. Uiteindelijk maar drie uur later dan gepland. En gezien de belevenissen in Mumbai valt dat alleszins mee.

De terugreis begon voorspoedig. Na vertrek uit het hotel werden we door de bus afgezet voor het binnenlandse vliegveld van Calcutta. Na een half uurtje van veiligheidsmaatregelen en onbegrijpelijke Indiase regeltjes hadden we onze instapkaarten voor de vlucht naar Mumbai. De bagage zou in één keer worden doorgestuurd naar Amsterdam, dus die hoefden we in Mumbai niet opnieuw in te checken, zoals op de heenweg. Tenminste dat dachten we toen nog.

De vlucht naar Mumbai duurde tweeeneenhalf uur. De verwarming aan boord ging meteen flink omhoog want JetAirways had besloten om de versnaperingen aan boord tegen betaling aan te bieden. En een hoge temperatuur betekent: dorst, dorst. Een bekertje water kon er echter nog net gratis af.

Op Mumbai kwamen we aan op het binnenlandse vliegveld en moesten we naar de andere kant van het vliegveld, het internationale deel, worden vervoerd. Op de heenweg ging dat met een bus over het hele vliegveld, dus hoe zou het nu gaan?

Weer met een bus, maar nu werden we in een touringcar het vliegveld afgereden en via de chaos van de openbare weg van Mumbai in de nog grotere chaos voor de ingang van het internationale vliegveld weer afgezet. Daar moesten we opnieuw inchecken voor de vlucht van Mumbai naar Frankfurt.

In de vertrekhal was het druk. Een beetje erg druk eigenlijk wel. De rijen voor de balies van Lufthansa werden alleen maar groter en groter. Aan de voorzijde van de rijen was weinig actie te beleven. Waarom gebeurde er niets? Er zou toch niet…? Ja hoor, al snel bleek dat het hele systeem voor uitgifte van instapkaarten plat lag. Nee hè?

Het was inmiddels ruim half twaalf in de avond en onze vlucht naar Frankfurt stond gepland voor 02:50 uur. We hadden dus nog even tijd. Het duurde tot ruim half twee voordat de eerste instapkaarten aan passagiers werden uitgereikt. Snel ging het niet, want namen van reizigers werden eerst genoteerd en de instapkaarten werden vervolgens ergens anders op het vliegveld uitgeprint. Mondjesmaat werden de rijen voor de balie van Lufthansa kleiner.

Er waren inmiddels ongeveer vier (Indiase) Lufthansa medewerkers op zoek naar onze instapkaarten. Eerst waren onze namen genoteerd. Een half uur later werden ook de bagagenummers genoteerd, maar er gebeurde verder helemaal niets.

Plotseling was daar weer die ene medewerker die als eerste onze namen had genoteerd. Waar wij op zaten te wachten? Oh, hadden wij nog geen instapkaarten? Nee, die hadden we nog niet. Daar stonden we nog maar tweeeneenhalf uur op te wachten!

Of die stapel achter ons dan misschien onze bagage was? Wat? Bagage? Die zou toch automatisch worden doorgestuurd? Nee dus. Onze bagage was vakkundig uit alle overige bagage gezocht en was stilletjes achter ons op drie karren in de vertrekhal gezet. Niemand die het gemerkt heeft.

De grens van ons incasseringsvermogen was onderhand bijna bereikt. Weer werd er een medewerker van Lufthansa op uit gestuurd om onze instapkaarten te halen. Het was nu al kwart voor drie in de nacht. De vlucht was een uur verzet en zou vertrekken om 03:50 uur.

Kwart over drie was het toen er eindelijk iemand met een stapeltje instapkaarten voor ons kwam opdagen. De vertrekhal was toen al zo goed als leeg. Onze bagage ging op de band en met de instapkaarten begaven we ons naar de Immigratie. Daar troffen we een rij, zo ontzettend lang, dat we in één keer zagen dat we dat nooit in een half uurtje gingen halen. Zou het vliegtuig wachten?

De rij schoof langzaam vooruit en de klok wees weer tien minuten later aan. Dit gingen we zeker niet meer halen. Plotseling was daar weer die ene Lufthansa medewerker die ons uiteindelijk aan de instapkaarten had geholpen. De rij voor de balie van businessclass was zo goed als leeg en op verzoek van hem konden we daar aansluiten.

Vanaf dat moment was het woord “Lufthansa” genoeg om vooraan te mogen sluiten in elke rij. De security? “Lufthansa!!”, en ook daar mochten we voor. Na een tocht van tien minuten door het doolhof dat vliegveld Mumbai heet, zaten we om vier uur in de nacht zwetend en hijgend in het vliegtuig. Het was exact half vijf in de ochtend toen we opstegen voor onze zeveneneenhalf uur durende vlucht richting Frankfurt.

Onze vlucht van Frankfurt naar Amsterdam konden we niet meer halen, maar bij aankomst in Frankfurt waren we door Lufthansa al overgeboekt naar een vlucht van een paar uur later. Heerlijk om na al die toestanden weer terug te zijn in het georganiseerde West-Europa!

Kwart voor één was het toen we landden op Schiphol. Weer thuis!

Groeten,
Gert

PS. Dit was mijn laatste blog van deze reis. Zodra de foto’s op het internet staan, zal ik via deze site de link van de website corresponderen zodat jullie die kunnen bekijken.

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties naar aanleiding van de verhalen en foto’s. Graag tot een volgende reis!